Luitwieler, Olette

Over Olette Luitwieler

Als je me vraagt wie ik ben, kan ik niet zeggen dat ik iemand ben. 
Toch bén ik. En ik lijk zoiets te hebben dat een lichaam 
wordt genoemd wat een persoonlijkheid in 
zich lijkt te herbergen dat in tijd en 
ruimte beweegt en daar 
van alles doet en 
zegt en denkt 
en voelt.

Als je 
me vraagt 
wat ik doe, zeg ik: 
ik volg mijn hart en doe wat 
mij wordt ingegeven. Zo krijgen 
dingen vorm. Toch blijf ik het vormloze. 
Ik deel wat ik ben en wat ik doorkrijg. Ik dank 
elke dag voor al wat ik mag, en reeds heb mogen ontvangen.

Over mijn weg

Er zijn vele wegen die naar huis leiden. Er is maar één thuis dus welke weg je gaat maakt in wezen niet uit. Het gaat erom dát je kiest om naar huis te gaan.
Jezus zei: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’ Deze zin raakte mij als kind al en ik voelde dat hij een ‘wegwijzer’ was die ik kon vertrouwen en waar ik heel blij van werd. Wel stonden zijn woorden vrijwel haaks op wat mij werd aangeleerd en ik dacht: er kunnen toch geen twee werelden zijn? Of als dat wel zo is, hoe kan ik die twee dan ooit in mijzelf verenigen? 
Ik worstelde met een innerlijke gespletenheid waar ik me geen raad mee wist.

Tot mijn grote verrukking ontdekte ik, ik was toen 31, het boek ’Een Cursus in Wonderen’ waarin de stem van Jezus werd gechanneld en uitgeschreven, en al lezende voelde ik me in rechtstreeks contact staan met Jezus, bijna als een soort ‘liefdesrelatie’, of als: ‘de hemel aan de lijn hebben’. Dit gaf grote vreugde en troost. 
Ik wíst gewoon dat de woorden waar waren. Er was geen enkele twijfel meer. Iedere zin, iedere komma voelde raak, volledig, heel. 
Ik kon er niet meer omheen, ik diende me deze visie geheel eigen te maken en ernaar te gaan leven.

Vanaf toen begon mijn spirituele weg pas echt. Ik had gevonden, maar wat kon ik ermee in de wereld waarin ik meende te leven? Hoe leef je verder als je meent dat door dit boek je leven ophoudt? En met wie kon ik het delen?
Het duurde nog jaren voordat ik alle nonsens waar ik mezelf mee belast had, echt had aangekeken en het voelde als een proces van ont-leren met vallen en opstaan, met veel schijnbare hobbels en met momenten van totale moedeloosheid en ook eenzaamheid. Maar een weg terug naar de wereld waar ik me toch al niet thuis voelde, was er ook niet. Dus ik ging verder en er kwam steeds meer licht in mij. En nog steeds. 
Wat een geschenk is dit boek!